कृष्ण सोहळा
अस्ताची चाहूल लागे, विस्तीर्ण तळे काळोखे
पक्ष्यांचे तंबू हलले, आभाळ निळे काजळते
अंधार लागला साचू, क्षितिजावर काजळमाया
दिशांचे कोनही हलले, आभाळ निळे काजळते
असण्याचा हरवे पत्ता, नसण्याचा डंखही गहिरा
प्रश्नांचे जाळे पसरे, आभाळ निळे काजळते
सुन्नता भिने सर्वांगी, कोलाहल दाटे ओठी
शब्दांचे फुटले साचे, आभाळ निळे काजळते
जाणिवेची ठरली सीमा, भावांच्या पुसटशा रेषा
अपूर्णाचे डोहाळे भरले, आभाळ निळे काजळते
शांत सुन्या संध्येचा, हा आंधळा कृष्ण सोहळा
जग मुकाट मग विरघळते, आभाळ निळे का जळते?
No comments:
Post a Comment