अंधाराची सावली

 

अस्तित्वाच्या भासाला, ती कधीच  शोधत नाही 

अंताच्या प्रलयीसुद्धा, ती कधीच संपत नाही 

जाणिवेच्या नाट्यरंगी, ती कधीच रंगत नाही 

नेणिवेच्या आडरानी, ती कधीच हरवत नाही 

रस्त्यावर दगड मैलाचे, ती कधीच मोजत नाही 

ध्येयाचे शिखर हिमाचे, ती कधीच मापात नाही 

पटावर गूढ मनाच्या, ती कधीच खेळत नाही 

शक्य अशक्याचे फासे, ती कधीच फेकत नाही 

किरणांनी क्षितिज उजळले, ती कधीच आकसत नाही 

बुडत्या विझल्या सूर्याला, ती कधीच डिवचत नाही 

ताऱ्यांच्या इवल्या टिकल्या, ती कधीच चिरडत नाही 

ब्रह्माण्ड कवेत सगळे, ती कधीच तोलत  नाही 

ती कधीच उमगत नाही, ती कधीच गवसत नाही 

ती अंधाराची सावली, ती मुळीच साधी नाही 

ती मुळीच साधी नाही