कृष्ण सोहळा
अस्ताची चाहूल लागे, विस्तीर्ण तळे काळोखे
पक्ष्यांचे तंबू हलले, आभाळ निळे काजळते
अंधार लागला साचू, क्षितिजावर काजळमाया
दिशांचे कोनही हलले, आभाळ निळे काजळते
असण्याचा हरवे पत्ता, नसण्याचा डंखही गहिरा
प्रश्नांचे जाळे पसरे, आभाळ निळे काजळते
सुन्नता भिने सर्वांगी, कोलाहल दाटे ओठी
शब्दांचे फुटले साचे, आभाळ निळे काजळते
जाणिवेची ठरली सीमा, भावांच्या पुसटशा रेषा
अपूर्णाचे डोहाळे भरले, आभाळ निळे काजळते
शांत सुन्या संध्येचा, हा आंधळा कृष्ण सोहळा
जग मुकाट मग विरघळते, आभाळ निळे का जळते?
अंताच्या प्रलयीसुद्धा, ती कधीच संपत नाही
जाणिवेच्या नाट्यरंगी, ती कधीच रंगत नाही
नेणिवेच्या आडरानी, ती कधीच हरवत नाही
रस्त्यावर दगड मैलाचे, ती कधीच मोजत नाही
ध्येयाचे शिखर हिमाचे, ती कधीच मापात नाही
पटावर गूढ मनाच्या, ती कधीच खेळत नाही
शक्य अशक्याचे फासे, ती कधीच फेकत नाही
किरणांनी क्षितिज उजळले, ती कधीच आकसत नाही
बुडत्या विझल्या सूर्याला, ती कधीच डिवचत नाही
ताऱ्यांच्या इवल्या टिकल्या, ती कधीच चिरडत नाही
ब्रह्माण्ड कवेत सगळे, ती कधीच तोलत नाही
ती कधीच उमगत नाही, ती कधीच गवसत नाही
ती अंधाराची सावली, ती मुळीच साधी नाही
ती मुळीच साधी नाही
